Studeren in tijden van COVID-19: Van online schematherapie tot Zoomen met een voormalig tbs’er

Mijn naam is Rosa, huidige masterstudente Forensic Psychology aan de universiteit van Maastricht. In deze blog wil ik je graag een kijkje geven in het leven van een masterstudent in tijden van corona. In deze verwarrende tijden is er eén ding zeker: zover het mogelijk is moet het onderwijs doorgaan. Niemand heeft er iets aan als we straks met zijn alle studievertraging hebben oplopen of afstuderen zonder de benodigde kennis. Dus ondanks alle social distancing regels, persconferenties en ‘nies-in-je-elleboog’-adviezen moeten wij studenten toch vooral ook maar proberen om onze studie een beetje op gang te houden.

Hoe ziet het eruit..

Er zijn natuurlijk dingen in mijn leven veranderd: ik kan niet meer naar de fitness en mijn social leven is tijdelijk beperkt tot mijn ouders, broer en vriend. Maar mijn voornaamste activiteit vóór al dit gedoe was studeren, en dat is het nog steeds. Petje af voor mijn universiteit die zich helemaal uit de naad werkt om mijn studie zo soepel mogelijk door te laten gaan. Ik moet zeggen: dat lukt ze aardig goed. Zo heb ik afgelopen week mijn eerste toets-momenten gehad sinds het sluiten van de universiteiten en dat verliep verrassend goed. Het grootste nadeel hiervan vond ik de moeilijkheid om je te concentreren. Ik woon nu voor een groot deel weer bij mijn ouders en ik heb ze geïnstrueerd enigszins stil te zijn, maar ik kan ze natuurlijk niet dwingen niet te bewegen in hun eigen huis. Ook miste ik de werkdruk die je normaal gesproken voelt als je in zo’n enorme hal zit met honderden studenten tegelijk. Dan kijk je om je heen en dan zie je overal mensen die hard aan het zwoegen zijn op hun tentamen. Dat motiveert mij dan om ook weer een blik te werpen op het tentamen, dus dit was een groot gemis. Een andere toets die ik had was het eindgesprek van het vak ‘Therapy Skills Lab’, wat dus ook online gebeurde. Dat was wel wennen, want laten zien dat je bepaalde schematherapie technieken onder de knie hebt is toch echt wat lastiger als er geen cliënt in levende lijve voor je zit. Wonder boven wonder is ook dat allemaal goed verlopen, en dan voelt het toch al snel als de normale gang van zaken.

Nieuwe technieken

Natuurlijk merk ik ook meer veranderingen. Op de universiteit van Maastricht bestaat er het problem-based learning. In de basis houdt dit in dat er heel interactief onderwijs gegeven wordt, wat ons op dit moment natuurlijk in een moeilijke positie duwt. Dus heb ik nu een aantal keer per week les via Zoom (een soort van professionele versie van Skype). Het enige verschil is dat je af en toe een kat, hond, of kind van je professor in beeld ziet verschijnen. Of iemands moeder komt even langs met vers-gesneden fruithapjes. Je begrijpt wel: we vermaken ons dus best. Het heeft eigenlijk best iets huiselijks. Voordeel hierbij is wel dat we op mijn masteropleiding maar met 24 studenten zijn. We kennen elkaar en onze professoren daardoor ook aardig goed, wat het minder gênant maakt als je kat opeens door het beeld loopt of als het beeld weer vastloopt terwijl je net een ongemakkelijk hoofd trekt.

Het leven gaat door

Vorige week zouden we eigenlijk bezoek krijgen van een voormalig-tbs’er, om te praten over zijn ervaringen als eén van de eerste patiënten in Nederland ooit die schematherapie heeft gekregen. Het is namelijk nog niet heel lang geleden dat schematherapie voor het eerst in een forensisch jasje werd gegoten en werd geïntroduceerd in de Nederlandse tbs-klinieken. Inmiddels is schematherapie in een groot deel van de tbs-klinieken het standaardprotocol voor patiënten met persoonlijkheidsproblematiek. Mijn professor heeft daar een groot aandeel in gehad en deze voormalige tbs’er was eén van zijn ‘proefpersonen’. Inmiddels is zijn behandeltraject al een hele poos afgesloten en is hij weer op vrije voeten (en met succes: geen recidivisme!). Elk jaar nodigt mijn professor hem uit in op de universiteit om ons te vertellen over schematherapie en wat het voor hem betekent heeft. Ik ging er een beetje vanuit dat dit door de situatie niet door zou gaan en daar baalde ik als een stekker van. Maar nee: ook hiervoor werd een oplossing gevonden. Hij deed gewoon mee aan ons Zoom gesprek. Daar zit je dan: achter je laptop bij je ouders thuis, te videobellen met je professor, zijn dochtertje van vier jaar, 23 medestudenten, een paar huisdieren én een voormalig tbs’er. Ik zou bepaald niet willen zeggen dat ik deze corona-tijd leuk vind, maar het levert toch ook situaties op die je anders niet zo snel was tegengekomen. Weegt dat op tegen de enorme nadelen? Niet eens een beetje. Maar dat betekent niet dat we niet het beste ervan kunnen maken. En voor mij, als Forensic Psychology studente, lukt dat tot nu toe nog best aardig. En ik doe elke dag een klein (symbolisch) gebedje dat het zo soepel blijft gaan.

Liefs,

Rosa

Interesse in een basiscursus cognitieve gedragstherapie? Kijk dan eens op onze andere website. Hier staan cursussen met de laagste prijs van Nederland. De cursussen bij Vlokhoven Trainingen & Workshops mogen ook gevolgd worden door masterstudenten en afgestudeerd psychologen zonder werk. Wij geven namelijk iedereen de kans om zich te ontwikkelen!